“Almira”  Nereye Baksam Sen

Daha dündü yürüdüm o Boğazköprüsü’nde
Nereye baksam her yer “sen” oluyor Almira!
Sebahattin Ali’nin “Değirmen” öyküsünde
Çifte kavrulan aşklar “can” oluyor Almira!

Bizimki öykü değil bizimkisi bir destan.
Biçilmiş bir kaftan bu, bize aynı kumaştan.
Yelden, selden ve dahi sorsunlar uçan kuştan 
Giyindiğim her vakit “tan” oluyor Almira!

Örün yârin saçını örün beyaz melekler!
Ateşten imtihan bu ne yol ne yolcu bekler.
Sinemden yâre doğru kalkınca kelebekler 
Her nida yüreğimde “şan” oluyor Almira!

Bir lütufsun göklerde bulutlar tüller ay’ı.
Çöllere bakıp gülü, güle bakıp dünyayı
Şems gibi diyar diyar gezdim Şam’ı, Konya’yı
Şu gönül Rumi gibi “şen” oluyor Almira!

Gecelerde seheri, deryada med-ceziri
Kraldan çok kralcı geçinen kaç veziri
Gel gör ki sabır denen aşk eylenmiş zehiri
İçtiğimde her ânım “gün” oluyor Almira!

İnceldikçe inceldi, zaman bir sis perdesi.
Bulut değil, kar değil “Ya Rab” bu neyin nesi! 
Bir katrede umman mı gönülde nar tanesi?
Aşk dediğimde her yer “ben” oluyor Almira!

Mustafa Ayvalı
Ocak-2021
Amasya